3. Nowe przyjaźnie

Hermiona z dnia na dzień stawała się coraz bardziej samotna. Przez pierwszy miesiąc czuła się cudownie, nie miała żadnych zmartwień i trosk, zapomniała o Ronie i wszystko wydawało się takie proste. Jednak z biegiem czasu, zaczęła odczuwać samotność i pustkę. Nie miała z kim porozmawiać, poplotkować, zwierzyć. Od kiedy Ron któregoś pięknego dnia „zabrał Krzywołapa na spacer”, słuch o jej ukochanym kotku zaginął. Fakt faktem, jej były partner nie lubił jej pupila, ale żeby posunąć się do tego, by się go tak po prostu pozbyć? Po tylu latach? Tak więc, w domu jedyne co na nią czekało, to cisza. Praca nie dawała jej już takiej satysfakcji jak kiedyś, chodziła do niej tylko z przymusu. Z wygadanej, radosnej kobiety, zamieniła się w odizolowaną od świata introwertyczkę. W końcu postanowiła, że musi to zakończyć. Ileż można odcinać się od świata? Od rozstania z Weasleyem minęło już trochę czasu, więc nadszedł ten moment, by ponownie być szczęśliwą, nie z nim. Po kilkudniowym namyśle doszła do wniosku, że spotkanie u Ginny może nie być wcale takim złym pomysłem. Finalnie, przecież może wrócić do domu, jeśli towarzystwo nie będzie jej odpowiadało. Całe szczęście, że przyjaciółka zostawiła jej swój adres. Powiadomiła ją więc listownie o swoim przybyciu.

Nadszedł piątek, a wraz z nim wyczekiwane spotkanie. Hermiona chciała dobrze wypaść, chociaż nie do końca była przekonana, co do zmiany, która podobno zaszła w byłych Ślizgonach. Bądź co bądź, nie utrzymywała z nimi koleżeńskich relacji i obawiała się ich reakcji na jej widok, a szczególnie tego, co powie i zrobi Malfoy. To z nim toczyła zajadłą walkę przez całą swoją edukację w Hogwarcie. Nigdy nie rozmawiali ze sobą normalnie, bez wyzwisk. Być może wydoroślał i zmienił choć trochę swoje poglądy. Być może. Jest już dorosłym mężczyzną, więc powinien się tak zachowywać. No właśnie, powinien…

Umówiła się z Ginny, że pojawi się o godzinie osiemnastej, więc tylko gdy wróciła do domu po pracy, zaczęła się przygotowywać. Po szybkim prysznicu przystąpiła do przeszukiwania swojej szafy w celu wybrania najodpowiedniejszego zestawu. Finalnie postawiła na prostotę – czarne spodnie, lekką, pastelową koszulę i skórzane, czarne botki. Podeszła do lustra zadowolona z efektów swojej pracy i spojrzała na swą twarz i włosy. O ile z twarzą mogła pomóc sobie delikatnym makijażem, który wykonała, to z włosami niestety nie było takiej opcji. Od kiedy pamięta puszyły się one niemiłosierne i każde ingerowanie w nie czarami, czy choćby zwykłą szczotką (!) kończyło się fiaskiem. 

– Powinnam wreszcie coś z nimi zrobić – powiedziała do siebie próbując rozczesać splątane kołtuny. 

Już od pewnego czasu zastanawiała się nad wizytą u magicznego fryzjera. Może on by coś zdziałał. Jednak bez przerwy zwlekała z umówieniem się do niego, przekładając to na jutro. W końcu, po kilkunastominutowej walce poddała się, związując włosy w warkocz. Rzuciła ostatnim spojrzeniem w lustro, i gdy upewniła się, że wszystko wygląda tak jak należy, nałożyła na siebie płaszcz i wyszła z domu.

Kobieta stanęła przy ogromnej bramie ogradzającej dwór Notta. Dom był naprawdę okazały. Z zewnątrz przypominał zamek, jednak brakowało mu strzelistych wież. Nie dorównywał jednak wielkością posiadłości Malfoyów, którą Hermiona miała zaszczyt podziwiać w trakcie jednej niezbyt przyjaznej wizyty, po której został trwały ślad na jej przedramieniu. Dwór miał biały kolor, a na każdej ze ścian znajdowała się niezliczona ilość okien. Dom otoczony był ogromnym ogrodem, który nawet o tej porze roku prezentował się niezwykle dobrze. Choć już wszystkie liście opadły, to ogród miał w sobie nutkę tajemniczości i elegancji. Hermiona w końcu przestała zachwycać się widokiem posiadłości i pchnęła masywną bramę. Dojście spod ogrodzenia pod drzwi zajęło jej dobre kilka minut.

– Na Merlina, po co budować dom tak daleko wejścia? Gdybym musiała codziennie marnować czas na przejście tego odcinka, to zaczęłabym chyba zaprzyjaźniać się z miotłą – mruknęła pod nosem.

Głośne pukanie odbiło się echem od ścian budynku. Po chwili w drzwiach stanęła Ginny. 

– Hermiona! Tak cieszę się, że już jesteś. Bałam się, że jednak nie przyjdziesz – przywitała się panna Weasley. – Chodź, co będziemy tak stać w progu – dodała, nie pozwalając dojść do słowa szatynce. 

Przechodząc przez długie i kręte korytarze kobieta miała wrażenie, że znajduje się w labiryncie. Wszystko było utrzymane w jasnobeżowej kolorystyce z elementami złota. Od wejścia uderzyła ją wytworność i elegancja tego miejsca. Nie ma co, Nott miał gust… No, albo jego rodzice. Mijała kolejne drzwi, w sumie naliczyła ich dziesięć, choć była pewna, że to nawet nie jest połowa pomieszczeń znajdujących się w dworze. 

– Jak im się chce tak ganiać codziennie? To jest wielkości Ministerstwa – mruknęła pod nosem.

– Mówiłaś coś? 

– Nie, nic – zaśmiała się.

W końcu kobiety dotarły do celu. Ginny otworzyła drzwi i gestem zaprosiła Hermionę do środka. 

Był to prawdopodobnie salon, choć czy można nazwać salonem pomieszczenie, które jest większe od jej całego domu? Westchnęła.

W centralnej części pokoju znajdowała się ogromna, szara kanapa, która spokojnie zmieściłaby dwadzieścia osób, przy niej stał pokaźnych rozmiarów stół. Przy lewej ścianie mieścił się bar, który miał w swoim zaopatrzeniu chyba każdy rodzaj alkoholu, jaki można sobie tylko wymarzyć. Na wprost baru, na ścianie wisiał monstrualnych rozmiarów telewizor, a resztę prawej ściany pokrywały obrazy, przede wszystkim przedstawiające prawdopodobnie przodków Notta. Że też wybrał dla nich takie miejsce. Na podłodze rozciągał się biały, puszysty dywan. Salon zaopatrzony był też w aneks kuchenny, co by nie trzeba było biegać po dworze w poszukiwaniu kuchni.

– Panowie! Proszę się ładnie przywitać – nakazała Ginny. 

Spojrzenia trójki przyjaciół spoczęły na Hermionie. Zaczęła odczuwać pewien dyskomfort przebywając z nimi w jednym pomieszczeniu dłużej niż minutę. Głośno przełknęła ślinę. 

– Witamy serdecznie w naszych, znaczy Teodorowych, progach – zaśmiał się Zabini. Czarnoskóry mężczyzna wstał, podszedł do byłej Gryfonki, ujął jej dłoń i ucałował jej wierzch. – Bardzo mi miło ponownie poznać.

– Dobry wieczór… – zawahała się Granger – mi również miło poznać.

– Dobra, dobra! Już nie tak oficjalnie, halo! – krzyknęła bordowowłosa śmiejąc się.

Blaise uśmiechnął się, ukazując rząd równych, białych zębów i wrócił na swoje miejsce. Następnie przywitał się Teodor, przytulając kobietę, jakby przyjaźnili się od zawsze. Ciekawa odmiana. 

– Cześć – powiedział Malfoy, nie siląc się na wstanie z kanapy. – Dobra, przywitanie zaliczone, możemy już zacząć pić? Chyba po to tu jesteśmy

– Draco! – oburzyła się Ginny. – Chyba o tym rozmawialiśmy, tak?

– Nie, Ginny, nie ma problemu. – Hermiona zatrzymała lawinę wrzasków przyjaciółki, która miała zaraz wypłynąć z jej ust. 

– Zawsze działał mi na nerwy – szepnęła – ale teraz też mnie denerwuje! – dodała głośniej, by Draco usłyszał.

Ten spojrzał tylko na nią z szyderczym uśmieszkiem i ponownie odwrócił wzrok. 

– Dobra, nie ma co marnować czasu, on i tak zawsze wie swoje – mruknęła panna Weasley i poprowadziła przyjaciółkę do kanapy i wskazała jej miejsce. 

– Chciałabyś może się czegoś napić? – zapytał Teo. 

– Wody, jeśli można.

– Oho! Widzę, że mamy twardego zawodnika w drużynie – zażartował Zabini. 

– Nie przyszłam tu, by opić się do nieprzytomności.

– Oczywiście, rozumiem i szanuję. Szerzmy abstynencję wśród czarodziejów!

Hermiona zaczerwieniła się i zaczęła szukać pomocy w swojej przyjaciółce. Ta uśmiechnęła się do niej i lekko poklepała ją po udzie.

– Dobra, może po krótce przedstawicie Hermionie cel waszych spotkań, bo jak widzicie jest nieco zmieszana i zawstydzona – zaproponowała.

Do odpowiedzi oczywiście wyrwał się nie kto inny, jak Blaise. Szatynka zauważyła, że nie było w nim już z nic z dawnego chłopaka, którego mijała na hogwardzkich korytarzach. Nie było w jego oczach zawiści ani pogardy, widywanej często w tamtych czasach. Teraz jego spojrzenie emanowało radością i szczęściem. Porażka Voldemorta dobrze na niego wpłynęła, wreszcie był wolny i mimo, że posiadał wśród ludzi miano byłego śmierciożercy, nie przejmował się tym. On miał swoje racje i nie obchodziła go opinia innych. Dokładnie to samo tyczyło się Teodora. W szkole był skryty i raczej nie wychylał się, gdy nie było potrzeby. Hermiona nigdy nie doświadczyła z jego strony żadnej przykrości, ani nie usłyszała z jego słów nawet najmniejszej obelgi. Zawsze trzymał się na uboczu, choć również znajdował się w kręgach zwolenników Czarnego Pana. Na szczęście, czasy terroru już się skończyły, więc mężczyźni od kilku lat mogli cieszyć się wolnością. Oczywiście to wszystko nie dotyczyło Malfoya. Blondwłosy mężczyzna zawsze był ponad to. Od kiedy pamiętał, wpajano mu ideologie stworzone przez Voldemorta. Na nich został wychowany i nie miał zamiaru tego zmieniać. Żywił się nienawiścią do mugoli oraz brudnokrwistych czarodziejów. Bawiło go dręczenie bezbronnych szlam, a w szczególności Hermiony Granger. Sprawianie jej przykrości wywoływało u niego ogromną radość. Z racji tego, że była najlepszą uczennicą w Hogwarcie, musiał uprzykrzać jej życie. Po prostu, taki obrał sobie cel – dręczenie Granger, i tyle. Nawet po tylu latach od zakończenia terroru Voldemorta, on dalej miał takie same poglądy. Chociaż teraz, gdy Teodor związał się z Ginny, dostał absolutny zakaz obrażania Hermiony, w każdy możliwy sposób. Niewiarygodnie go to denerwowało, gdyż nie dość, że musiał wysłuchiwać skrzeczenia tej zdrajczyni krwi, to jeszcze dołożyli mu do tego tolerowanie szlamy. Świat oszalał. 

– No więc, Mionko, mogę tak do ciebie mówić, nie? – upewnił się Zabini. – Zaczęło się to dawno temu…

– Blaise, nie przesadzaj – przerwała mu Ginny.

– Dobra, no to pewnego pięknego, piątkowego wieczora strasznie nam się nudziło. Spotykaliśmy suę wtedy nieregularnie i piliśmy bez przerwy ognistą. Mówię ci, to były czasy… No i wtedy wpadłem na pomysł, że będziemy się spotykać na picie tylko w piątki, co by było zdrowiej dla żołądków. No, ale Ginny nie mogła się dowiedzieć, że my sobie tu urządzamy takie libacje alkoholowe, więc Teo stwierdził, że powie Ginny, że zaprasza nas na kawę i ciastko, rozumiesz? Kawę i ciastko wieczorem, no ale nie ważne, byliśmy wtedy pijani i wtedy ten pomysł był dla nas świetny. Tak więc, w następny piątek przyszliśmy do niego – zaśmiał się – z ciastkami. Jakie było jej zdziwienie, gdy nas wpuszczała do domu! Draco jej powiedział, że przyszliśmy na męskie pogaduchy. Ja wziąłem ciastka czekoladowe, a Draco…

– Bez szczegółów, Blaise. – Malfoy przerwał wypowiedź czarnoskórego.

– Cicho bądź, przeszkadzasz! Przyszliśmy do tego salonu i tu czekał na nas już Teo. Ginny nas zostawiła, a my jak na dżentelmenów przystało rozłożyliśmy na stole trzy rodzaje ciastek i filiżanki z kawą. Założyliśmy nogę na nogę i gadaliśmy o wszystkim, tylko nie o Quidditchu, bo gdyby ona usłyszała to już by nie wyszła! Pojawiła się po chwili, a kiedy nas zobaczyła, zaczęła się śmiać i powiedziała, żebyśmy przestali odwalać i robili to, na co się umówili, bo ona i tak wiedziała po co przyszliśmy. Rozumiesz? Dziesięć minut spędziliśmy siedząc jak baby, popijając kawę, zagryzając ciasteczka i rozmawiając o rozmiarach naszych różdżek po nic! 

Hermiona wybuchnęła śmiechem. Trudno było wyobrazić jej sobie tę sytuację, gdy trójka byłych Ślizgonów dyskutuje na temat rozmiarów ich różdżek, popijając od czasu do czasu kawę. 

– No co? To było nawet ciekawe! – zbulwersował się Nott.

– No i tak się to zaczęło – zakończył Blaise.

– Draco może popiszesz się swoją umiejętnością przyrządzania drinków? – zaproponowała Ginny. – Zamiawiam dwa razy Magic on the beach*!

Malfoy pokręcił tylko głową. Ani mu się śniło gdziekolwiek wstawać i robić drinka, tym bardziej dla Weasley i Granger. To uwłaczało jego godności. 

– To my jeszcze poprosimy jedną Krwawą Rowenę* i jedno Magjito* – dodał Teodor.

– Prosimy, Dracusiu… – powiedział Zabini z miną smutnego pieska.

– Dobra! Niech wam będzie! – Draco w końcu zgodził się na ich prośby.

– Wiedziałem, że moja mina go przekona – uśmiechnął się rozbrajająco Blaise.

Po kilku minutach każdy trzymał w swojej dłoni zamówionego drinka i rozkoszował się jego smakiem. Hermiona musiała przyznać, że Malfoy był mistrzem miksologii. Jej drink składał się z wódki, likieru brzoskwiniowego oraz soku pomarańczowego i brzoskwiniowego. Na boku szklanki wbita była ćwiartka pomarańczy, a w niej znajdowała się mała parasolka. Całość prezentowała się naprawdę cudownie, a jeszcze lepiej smakowała. Z trudem stwierdziła, że był to najlepszy drink, jakiego piła dotychczas.

Po kilku wypitych drinkach atmosfera się rozluźniła i panna Granger już nie czuła stresu, ani napięcia spowodowanego przebywaniem w towarzystwie jej byłego, bądź jeszcze nie, wroga. Trudno było ustalić, czy Malfoy jest stosunkowo miły dlatego, że mu kazano, czy z własnej woli.

– Słuchaj, skarbie. – Blaise zwrócił się do szatynki. – Jesteś moją najlepszą przyjaciółką! 

Mężczyzna wyciągnął małego palca prawej ręki w stronę kobiety. 

– Przyjaciółki na zawsze?! – zapytał.

Rozluźniona promilami płynącymi w jej krwi, zaśmiała się piskliwie i dołączyła swojego palca.

Wszyscy zaczęli się śmiać z nowej pary przyjaciół, a raczej przyjaciółek.

– Blaise jesteś niemożliwy! – Teodor nie mógł powtrzymać napadu śmiechu. 

– No i co się śmiejesz? Ty nie rozumiesz naszej przyjaźni, a ona jest wieeeczna! 

– Nie zaprzeczę – dodała Hermiona.

– Wiem! – nagle krzyknął Zabini.

Oczy wszystkich zwróciły się ku niemu. Mężczyzna zdawał się być bardzo poważny, a na jego twarzy nie było śladu po uśmiechu.

– Nazwę dzisiejszy dzień tak, Kawka, drineczki i super ploteczki! – pisnął.

– Nie znam tego człowieka – skomentował to Draco z uśmiechem.

Wtedy Hermiona zauważyła coś dziwnego. Uśmiech, który gościł na twarzy blondyna wcale nie był wymuszony, sarkastyczny czy wredny. On był po prostu szczery i pełen radości. Kobieta nie spodziewała się, że taki człowiek jak Malfoy może posiadać uczucia, tym bardziej te pozytywne. Tego dnia zaczęła poznawać go od tej innej, lepszej strony i musiała przyznać, że nawet zaczęła tolerować go w takiej postaci. 

– Wiecie co? – odezwał się blondyn. – Kupiłem działkę.

– Czego? – zapytał Blaise, który nagle stał się jakiś taki rozanielony.

– Ziemi, idioto. Wyprowadzam się z Malfoy Manor i wybuduję dom na tej działce właśnie. Totalne odludzie, nie ma nikogo, oprócz jednego domu przy jeziorze. Świetna okolica i święty spokój.

– Gdzie dokładnie? – zaczęła dopytywać się Hermiona.

– Na obrzeżach Londynu, w okolicach jeziora West Bear**.

Granger nie dała po sobie poznać, że coś jest nie tak. Chciała zobaczyć minę Malfoya, gdy przyjdzie przywitać się z jedynym sąsiadem, którym okaże się ona. 

– Ładna okolica – przyznała.

Nad ranem szatynka pożegnała się z towarzystwem i wróciła zmęczona i pijana do domu. Dawno tak dobrze się nie bawiła. W zasadzie, nigdy tak dobrze się nie bawiła i to z takimi ludźmi! Oczywiście zadeklarowała swoją obecność za tydzień, na kolejnej kawce i ciastku.

To chyba stanie się także i jej tradycją.

*Magic on the beach, Krwawa Rowena, Magjito – drinki Sex on the beach, Krwawa Merry oraz Mojito przerobione na bardziej „magiczne” nazwy.

** Jezioro West Bear – nazwa jeziora wymyślona przeze mnie.